نظریه خورشید مرکزی کوپرنیک

خورشید در مرکز منظومه شمسی، ثابت و بی‏حرکت، قرار دارد و سیارات بر محیط دایره‏هایی کامل به ترتیب زیر آن را دور میزنند: عطارد، زهره، زمین همراه با ماه، مریخ، مشتری، وزحل.
منظومۀ کوپرنیکی این اصول ایمانی و باور جزمی را که زمین در مرکز عالم بی‏حرکت قرار دارد رد کرد و نظریه جدید خورشید مرکزی عالم را ارائه داد.

کوپرنیک نه تنها خورشید را در مرکز منظومه شمسی قرار داد، بلکه گزارش مشروحی از حرکت زمین، ماه و سیارات دیگری که در آن زمان شناخته شده بودند ارائه داد. او گفت که زمین بر محور خود می‏چرخد که عامل پیدایش روز و شب است.

شایان ذکر است خواجه نظام الدین طوسی فیلسوف، ریاضیدان و ستاره شناس ایرانی (1201 ـ 1274) اولین کسی است که در کتاب زیج ایلخانی تا پیش از کوپرنیک مدارک تجربی قابل مشاهده در مورد چرخش زمین با استفاده از محل ستاره‏های دنباله دار به زمین ارائه داده است.
استدلال های او شبیه همان استدلال‏هایی است که کوپرنیک در سال 1543 برای چرخش زمین ارائه داده است.
زیج طوسی که روش هندسی است، یک دایره در درون دایره بزرگ‏تری حرکت می کند که قطرش دو برابر قطر دایره کوچک‏تر است. چرخش دایره کوچک‏‏تر سبب می شود که نقطه‏ای در پیرامون دایره کوچک‏تر در طول قطر دایره بزرگ‏تر به جلو و عقب در نوسان در آید و مجموع ترکیب حرکات دایره‏وار یک حرکت خطی متناوب ایجاد می کند. بعضی مورخین معتقدند که کپرینک یا بعضی دانشمندان اروپایی به متون ستاره شناسی اسلامی دسترسی داشته اند زیرا زیح طوسی در تنظیم ریاضیات ستاره شناسی کوپرنیک به کار گرفته شده است.

o گروه موضوعی ← علوم پایه
o نظریه پرداز ← کوپرنیک
o تاریخ ارائه ← 1473 ـ 1543

انتشار این مطلب در:

علوم پایه

کوپرنیک