سلولهای کودک میتواند بدن مادر خود را تا دهه ها دستکاری کند

یک رویکرد تکاملی ممکن است به دانشمندان کمک کند درک کنند که چرا مادران دچار کایمرای (کایمرا به معنی هر اندامی که از دو یا چند سلول غیر متشابه از نظر ژنتیکی تشکیل شده باشد) ژنتیکی میشوند و اینکه این موضوع چگونه بر سلامتی شان تاثیر میگذارد.

مادران در سراسر جهان میگویند که پس از تولد فرزندانشان همچنان آنها را بخشی از (وجود یا جسم ... م.) خود میدانند. آن گونه که مشخص است این موضوع به معنای واقعی کلمه درست است. در دوران بارداری, سلولهای جنین با عبور از جفت وارد بدن مادر شده و بخشی از بافت های او میشود.
این تهاجم سلولی بدان معنی است که مادران حامل مواد ژنتیکی منحصر به فردی از بچه های خودشان هستند. بیولوژیست ها(زیست شناسان) این پدیده را میکروکایمرا (microchimera) مینامند که این نامگذاری برگرفته از هیولاهای افسانه ای متشکل از حیوانات مختلف (مثلا بدن بز و سر شیر و دم افعی ... م.) میباشد. این پدیده در میان پستانداران شایع است و دانشمندان، بسیاری از تئوری ها را به منظور تاثیرگذاری بر مادر از التیام زخم ها گرفته تا خطر بالای سرطان را با استفاده از آنها پیشنهاد و مطرح کرده اند.
در حال حاضر یک تیم از زیست شناسان در حال بررسی و استدلال آوردن برای درک این موضوع هستند که میکروکایمرا ها چه کارایی و فوایدی برای مادران دارند، که در وهله اول نیاز به کشف نتایج انجام شده میباشد.
امی بادی، متخصص ژنتیک در دانشگاه ایالتی آریزونا میگوید "آنچه ما امیدوارم به انجام آن هستیم تنها فراهم کردن یک چهارچوب تکاملی به منظور فهم اینکه چطور و چرا میکروکایمریسم به وجود آمده نیست، بلکه به ارزیابی چگونگی تاثیر آن بر سلامتی نیز میباشد."
منشاء برخورد (تضاد، مغایرت ... م.) مادر- جنین ریشه در پستانداران اولیه ی واجد جفت در میلیونها سال پیش دارد. در طی تکامل، جنین تکامل یافته فیزیولوژی مادر را دچار دستکاری کرده و باعث افزایش انتقال منابع تغذیه و گرما به کودک میشود. بدن مادر نیز در مقابل برای جلوگیری از جریان بیش از حد منابع اقدامات لازم را به عمل می آورد.
بادی میگوید "چیزها حتی بیشتر جذاب میشوند وقتی که سلولهای جنین از جفت عبور کرده و وارد جریان خون مادر میشوند، مانند سلولهای بنیادی، سلولهای جنینی پرتوان، که به این معنی است که این سلولها هنگامی که در خون مادر به گردش در آمده و در بافت ها تجمع میکنند میتوانند در بسیاری از بافتها رشد کنند. آنها سپس با استفاده از نشانه های شیمیایی سلولهای همسایه به رشد در بافتهای مشابه ادامه میدهند."
اگرچه سیستم ایمنی بدن مادر به طور معمول پس از بارداری به حذف سلولهای تغییر نیافته ی جنین میپردازد؛ آنهایی که قبلا با بافت های مادر ادغام شده اند شناسایی نشده و قادر به ماندن در بدن مادر میشوند.
ماکروکایمریسم زمانی بیشتر پیچیده تر میشود که مادر چند قلو باردار باشد. بدن مادر سلولها را از هر کودک جمع میکند و به طور بالقوه به عنوان یک مخزن عمل میکند، سلولها را از خواهر و برادران بزرگتر به جوانترها منتقل کرده و میکروکایمراهای پیچیده تری ایجاد میکند. حضور سلولهای جنینی در بدن مادرحتی میتواند زمان بارداری دوباره مادر را تنظیم کند.
دیوید هیگ زیست شناس تکاملی دانشگاه هاروارد میگوید: یک حوزه امیدوار کننده برای تحقیقات آتی مربوط به سقطهای بدون دلیل است و اینکه آیا خواهر و برادرهای بزرگتر به عنوان شخصیت ژنتیکی میتوانند در تاخیر تولد خواهر و برادرهای جوانتر نقش داشته باشد یا نه؟
نویسندگان مقاله ای که در upcoming issue of BioEssays. چاپ شده گفته اند که با توجه به تمام این پیچیدگی مطالعه میکروکایمراها تا کنون مشکل بوده است. پدیده ای در چند دهه ی پیش هنگامی که دی ان ای مردی در جریان خون یک زن شناسایی شده کشف شد، اما تکنولوژی آن زمان قادر به گرفتن عکسهای ژنتیکی با جزییات کافی از وضعیت لحظه ایی سلول نبود.
در حال حاضر، فن آوریهای عمیق توالی یابی به محققان اجازه می دهد تا منشا دی ان ای بافت های مادر را به طور جامع تر با گرفتن نمونه های زیاد از نواحی مختلف ژنوم شامل ژنهای دخیل در ایمن سازی شناسایی کنند. این ژن ها منحصر به فرد بوده و میتوانند به تفکیک دی ان ای مادر از فرزندانش با دقتی بالا کمک کند.
هیگ میگوید: اگر جمعیت سلولها بتوانند ایزوله شوند, تکنیکهای مدرن اجازه میدهند که ژنتیک فردی اصلی به روشنی قابل تشخیص باشد.
بادی میگوید: با این حال، درک این که چگونه سلول های جنین در حال تعامل با سلول مادر است دشوار است. البته کمی در مورد سیگنال دهی سلولی که به تنظیم فیزیولوژی مادر منجر میشود فهمی حاصل شده است.
بادی میگوید: این احتمالا یک مذاکره و گفتگو بین بدن مادر و سلولهای جنین هست, جایی که انتظار میرود که سطح معینی از میکروکایمرا در بدن مادر باشد و نیاز به عملکردی درست و کامل دارد. به عنوان مثال, آزمایشات قبلی نشان داد زمانی که سلولهای جنین موش در معرض هورمون شیردهی در آزمایشگاه قرار گرفتند, خصوصیات همانندی را از سلولهای پستان گرفتند, که میتواند اشاره به این داشته باشد که بافتهای پستان ممکن است نقطه ای پر تجمع برای میکروکایمرا باشد.
نویسنده همکار، ملیسا ویلسون سایر در ایالت آریزونا میگوید: شیردهی سالم نرمال احتمالا نتیجه سیگنال دهی سلولهای جنینی به بدن مادر برای تولید شیر میباشد. اما کارهای قبلی نشان میدهد که خصوصیات مشابهی که به سلولهای جنینی اجازه میدهند به بافتهای مادر مهاجرت کنند، آنها را شبیه سلولهای سرطانی میکند –مانند عمل نکردن سیستم ایمنی زن- که میتوانند موجب آسیب پذیری بیشتر مادر به سرطان شوند.
براساس استدلال تکاملی نویسندگان پیش بینی میکنند که سلولهای جنینی باید در درجه اول در بافتهایی یافت شوند که در انتقال منابع به جنین نقش دارند. شامل پستان که احتمالا در تولید شیر اثر شدید میگذارند، تیروئید که میتوانند بر متابولیسم و انتقال گرما به جنین اثر بگذارند و مغز که احتمالا مدار عصبی و دلبستگی مادر به کودک را تحت تاثیر قرار میدهد.
گام های بعدی به استفاده از ابزارهای مدرن توالی یابی برای رفتن به دنبال سلولهای جنینی در این نقاط خواهد بود، و سپس شروع به مطالعه در مورد چگونگی برقراری ارتباط سلول در هر منطقه از بدن مادر میکنند.
جولین رادرفورد، انسان شناس زیستی در دانشگاه ایلینوی شیکاگو میگوید: چیزی که در مورد این کار خیلی جالب است، قرار دادن موضوع میکروکایمریسم و سلامت مادر در یک چهارچوب تکاملی است.
اگر این سلولهای جنینی با فیزیولوژی مادر در تعامل هستند، اینکه انتظار داریم در عملکرد کدام بخش بدن مادر بیشترین اثر را داشته باشد، یک علامت سوال بزرگ است. قرار دادن این موضوع در چارچوب تکاملی به طور باورنکردنی خردمندانه و بدیع و بسیار مهیج بود. این یک مثال زیبا از نظریه پیشگویی محرک قابل آزمایش است.