سپاسگزاری شفابخش است

پژوهشگران طی تحقیقات متعددی دریافته‌ اند، شکرگزاری و سپاسگزاری اثر شفا بخشی دارد و سبب طول عمر می ‌شود.

تحقیقات صورت گرفته در مرکز پژوهشی سلامت قلب کالیفرنیا طی بررسی اثرات مثبت سپاسگزاری بر سلامت جسمی‌ انسان حاکی است، قدردانی، سپاسگزاری و شکرگزاری در صورتی که آگاهانه انجام شود موجب افزایش فعالیت دستگاه پاراسمپاتیک می ‌شود. با افزایش فعالیت پاراسمپاتیک، استرس و هیجانات منفی که از عمده‌ ترین عوامل بیماری ‌های قلبی به شمار می ‌آیند، کاهش می‌ یابد.
تحقیقات دیگری در همین رابطه نشان داده است کسانی که تحت پیوند عمل قلب قرار گرفته اند و سپاسگزاری را به عنوان یک فریضه دینی انجام می ‌داده ‌اند، تا حدود یک سال بعد از عمل، بسیار کمتر از دیگر افراد دچار درد و مشکلات ناشی از پیوند شده‌ اند و احساس خیلی بهتری نیز داشته ‌اند.
همچنین در تحقیق گسترده دیگری در دانشگاه کنتاکی گزارش شد اکثر افراد هشتاد ساله به بالا که از شادابی و سرزندگی بسیار خوبی برخوردارند و ظاهر جوانتری نسبت به همسالان خود دارند، افرادی شکرگزار و سپاسگزار می ‌باشند. این تحقیقات نشان داده است که تشکر کردن، شادی و عواطف مثبتی که در پی آن احساس می ‌شود می ‌تواند تا 7 سال بر طول عمر فرد بیفزاید.
شاید اعلام نتایج این تحقیقات بتواند تا حدودی رضایت افرادی را که عادت دارند هر چیزی را فقط در صورت اثبات آزمایشگاهی و علمی ‌بپذیرند، جلب کرده باشد! آن عده که صرفاً در موقعیت ‌هایی خاص در فضایی رسمی ‌و به شکلی غیرصمیمانه مراتب تشکر خود را از یکدیگر، آن هم بیشتر به خاطر رعایت ادب بیان می‌ دارند. احتمالاً این افراد به کودکانشان به رسم ادب‌ آموزی، مرتب خاطر نشان می ‌کنند که: "تشکر کردی؟، بگو خیلی ممنون!"
شاید خالی از لطف نباشد به این دوستان یادآوری کنیم که باز هم در تحقیقاتی پژوهشگران دریافته‌ اند، قدرشناسی و سپاسگزاری امری فطری و خودانگیخته است که به سادگی و طبیعی می ‌تواند بروز یابد. کافی است به نگاه‌ ها و لبخند کودکانتان وقتی که هدیه ‌ای برایشان می‌ خرید یا وعده مسافرتی را می‌ دهید یا غذای باب طبع‌ شان را جلویشان می‌ گذارید و یا در آغوششان می‌ گیرید و می‌ بوسید، بنگرید.
سپاسگزاری اکتسابی نیست اما نیاز به مجالی برای بروز خودانگیخته و خودجوش دارد. اگر با تکلف و تعارف آمیخته شود از سادگی و بروز آسانش کاسته می‌ شود و ناخودآگاه برای بیانش نیاز به دلیل و توجیه پیدا می ‌کند.
اما اگر بدانیم که افراد سپاسگزار بیش از سایرین شاد، سرزنده، خوشبین و امیدوار هستند و از رضایت فردی بیشتری در زندگی برخوردارند شاید کمتر به دلیل‌ تراشی و توجیه سپاسگزاری‌ هایمان بپردازیم. قابل توجه آن عده که پیشتر ذکرشان رفت، این نیز جزو تحقیقات اخیر روان‌ شناسان بوده است! همچنین در این تحقیقات مشخص شده است که سپاسگزاری در تعدیل تأثیرات ناشی از هیجانات منفی مثل حس رنجش، کینه، انتقام، حرص و طمع بسیار مؤثر است و با ایجاد پایداری و مقاومت در برابر موانع و مشکلات نقش حمایت‌ کننده دارد، زیرا عواطف مثبت را در شخص بالا می ‌برد.
جای شکرش باقی است که بالاخره بسیاری از روانشناسان متقاعد شدند که علم روان‌ شناسی به جای آنکه تا كنون بیشترین توجه خود را صرف تحقیق و درمان احساسات منفی و اختلالاتی همچون افسردگی، اضطراب، خشم و ... کرده است، از این پس باید توجه اصلی خود را معطوف به جمع آوری مستندات معتبر در مورد رفتارها و احساسات مثبت و تأثیر آن بر جسم و روان آدمی‌ کند.