نظریه عالم زمین مرکزی بطلمیوس

زمین مرکز تمام هستی است.
این باور نادرست به مدت 14 قرن بر علم ستاره شناسی غالب بود.

بطلمیوس درکتاب المجسطی که آثار متقدمان خود را در آن تلفیق کرده، می‏نویسد: "زمین نمی‏چرخد، و گرنه اشیاء از سطح آن همانند گل و لای از چرخ در حال چرخیدن پرتاب می‏شدند. زمین در مرکز همه چیز‏ها قرار دارد زیرا این جایگاه طبیعی آن است ـ هیچ گرایشی به این سو یا آن سو رفتن ندارد. بر پیرامون آن و در دوایر پی در پی بزرگ‏تری ماه، عطارد، زهره، خورشید، مریخ، مشتری، زحل می‏گردند که همۀ آن‏ها حرکت خود را از بیرونی‏ترین کرات عظیم ثوابت کسب می‏کنند."
اهمیت، آوازه، و تأثیر المجسمطی را فقط با کتاب اصول اقلیدس می‏توان مقایسه کرد. بخش بزرگی از المجسمطی (در عربی به معنای بزرگ‏ترین) به ریاضیات حرکت سیارات می‏پردازد. بطلمیوس گردش سیارات را با نظام پیچیدۀ چرخه‏ها و فلک‏های تدویر توضیح داد که ستاره شناسان را تا قرن‏ها به ستوه آورده بود. آلفونسوی خردمند پادشاه اسپانیایی کاستیل در قرن سیزدهم و حامی بزرگ ستاره شناسی گفته است: "اگر خداوند متعال پیش از آغاز خلقت با من مشورت کرده بود، من چیز ساده‏تری را پیشنهاد می‏کردم. "کوپرینگ در نظریه بطلمیوس تردید کرد و کپلر آن را از میان برداشت. بطلمیوس نظریۀ کروی بودن زمین اراتوستن را پذیرفت و در نتیجه سبب شد کریستف کلمب به سفر اکتشافی خود برود.

o گروه موضوعی ← علوم پایه
o نظریه پرداز ← کلودیوس بطلمیوس
o تاریخ ارائه ← (حدود 100 ـ 170 میلادی) (حدود سال 150 میلادی ـ اسکندریه، مصر)

انتشار این مطلب در:

علوم پایه

کلودیوس بطلمیوس