انگارگرایی ، ایدئالیسم ، تصورگرایی ، مثل گرایی ، مینوگرایی ؛ گرایش به اینکه جهان خارج بیانی از ذهنیات انسانی است و سازمان ها و پدیده های اجتماعی بر اساس میزان تطابق آنان با ایده ها سنجیده می شوند . بر اساس آن ، عقاید بصورت مستقل و جدا از اشیاء و اعمال یا کیفیات مربوط به آنها بصورت عینی وجود دارند.
تأویل یا هرمنوتیک؛ تفکیک روش علوم انسانی و اجتماعی از علوم طبیعی است. آنان روش علوم تفکری را تفسیر گرایی می دانند. این نظریه برای تفسیر و ادراک عمل نیت مندانۀ کنشگران با توجه به کلیت آن ، در اواخر قرن نوزدهم شکل گرفت.
مردم سالاری ؛ طرفداری از نظام سیاسی با حکومت مردم بر مردم که به شهروندان اجازۀ مشارکت گرایی سیاسی می دهد و نقش های سیاسی بر اساس آراء عمومی انتخاب می شود . دموکراسی مجموعه ای از عناصر سازمانِ ایدئولوژیکی ، نهادی و جامعه شناختی است که در تشکیل حکومت کشوری معین ، طی دوره ای مشخص همکاری می کنند . دموکراسی بر اصلِ حاکمیت ملت ( البته بواسطۀ نمایندگان ) ، آزادی بیان و عقاید و در نتیجه بر امکان ابراز مخالفت با قدرت حاکم مبتنی است . دموکراسی وظیفه دولت را حفظ برابری حقوق مردم و ایجاد همگرایی در ملت می داند .
ما 19 مهمان و بدون عضو آنلاین داریم